Podsumowanie: filmy

(tych komiksów to jednak nie będzie, prawda, bo spojrzałem se na półkę, porachowałem i z czego niby miałbym wybierać – z 15 sztuk wydanych w PL jakie w tym roku przeczytałem? Bez sensu. Najlepszy był Pinokio, cudownie zajebiste były Trzy Palce, przepięknie pojebane były ziny Otu Siunio, mnóstwa radochy dostarczył Super Pan Owoc (oraz odkrycie Nicolasa de Crecy), a komiks polski skończył się na Rewolucjach na Morzu).

Przechodzimy do filmów.

I jest źle.

Patrzę na gwiazdki w imdb i trochę mnie przeraża, że jedynym filmem jakiemu w tym roku dałem 9 są Wakacje Jasia Fasoli, oglądane po raz wshshsnasty ze względu na to, że od czasu Bustera Keatona nie było takiego slapstickowego długometrażowca, w którym wszystko byłoby tak idealnie dopracowane, przemyślane, wyliczone i zrytmizowane. Film na którym powinno się uczyć robienia filmów, tyle że nie nadaje się do rankingu, bo jest z sprzed czterech lat.

Dlatego też najlepszym filmem jaki obejrzałem w 2011 roku pozostaje:

1. Kokuhaku

aka Confessions. Scenariuszowo-obrazkowy absolut, w którym podstawową reakcją widza jest wszechogarniające „japierdolę i co jeszcze?!”, a opowiedziana historia robi poważną krzywdę w mózg zarówno treścią, jak i sposobem w jakim ją zapodano. Po pierwsze: z 60% filmu to totalnie przegięte slo-mo, wypełnione nieruchomymi kadrami, przypominającymi najbardziej kiczowate obrazki z emo-blogów prowadzonych przez 15 letnie przyszłe studentki uczelni artystycznych lub nałożnice niewydawanych poetów – coś jak to:

które powodowałyby natychmiastowego raka oczu (i mózgu), gdyby nie ten drobiazg, że są idealnie dostosowane do opowiadania o tym właśnie środowisku – zwykłej, japońskiej szkole w której dochodzi do tragedii. Właściwie jest tak, że każdy kadr z tego filmu chciałoby się wydrukować w jakości HD i zbijać potem majątek, opychając to jako pocztówki, szybko się jednak zapomina o tym pomyśle, bo fabuła wymaga czujnego śledzenia, skacząc pomiędzy kilkoma postaciami, które opowiadają tę samą historię o zbrodni i zemście, kompletnie olewając prawdę i zostawiając widzowi podejmowanie decyzji kto swój, a kto chuj. Nie ma niespodzianki, dość szybko staje się jasne, że wszyscy w tym filmie są krańcowo popierdoleni, a główny (choć pewnie zupełnie niezamierzony) wniosek jest taki, że widząc dość realistyczny obraz szkoły w Japonii człowiek zaczyna rozumieć dlaczego ta nacja wymyśliła Battle Royale. To się po prostu musi tak skończyć.

Drugi najfajniejszy film widziany w 2011 – Tabloid, o którym było obficie; trzeci to Sunset Ltd., o którym również machnąłem rozprawkę, a na pozycji

4. ląduje Super 8, czyli Spielberg i Abrams bawią się zabawkami, robiąc po pierwsze bardzo ładne widowisko z dużą ilością efektownych wybuchów i po drugie – ważniejsze – tworząc jeden z najładniejszych peanów pochwalnych na temat sztuki robienie filmów. Banda dzieciaków zajawionych na kręcenie kina grozy vs prawdziwa (choć trochę komiksowa wink-wink nudge-nudge) groza, świetnie rozpisane postacie, reprezentujące wszystkie typy miłośników kina (od tych, którzy idą tylko po to by patrzeć jak na hektarowym ekranie rozpierdala się cały budżet Etiopii wsadzony w efekty specjalne, po smętnych okularników w cfeterkach, którzy od kina potrzebują 2 godzin czarno-białych obrazków, najlepiej do góry nogami i smutnych opowieści o ludziach umierających na nudę), bardzo dobrze poprowadzony scenariusz przywracający wiarę w filmy o przygodach, no i Spielberg, który wreszcie sobie przypomniał, że kiedyś potrafił robić filmy, a nie tylko wypisywać czeki specjalistom od wybuchów i CGI.

A ostatni w zestawieniu pojawia się

5. Sucker Punch

który jest dokładnie tak głupi jak wszystkie dotychczasowe filmy Snydera, ale za to zamienił mnie na dwie godziny w zaślinione dziecko, które nie potrafiło oderwać oczu od ekranu wypełnionego samym Pięknem i Dobrem, operowo-barokowymi obrazkami śmietnika popkultury. Film przy którym wyłączenie mózgu jest niezbędne, ale za to niezmiernie opłacalne.

Lista rezerwowa, czyli dużo radochy z oglądania (aka filmy do których podszedłem bez żadnych wymagań i dostałem dużo więcej niż się spodziewałem):

Hobo with a Shotgun – za Rutgera i brak lęku przed obciachem; za to, że nie był to Crank 3.
Apollo 18 – za to, że pomimo nielogicznej fabuły i tak jest najlepszym hard SyFem, jaki w tym roku się pokazał.
The Perfect Host – za popisówkę na dwóch aktorów, której dorównali jedynie Jackson i Jones w Sunset Ltd.
Habeamus Papam – za najlepszy od dekad, hardkorowo ateistyczny i antyklerykalny przykład kina masowego.
Mammuth – za to, że 70 letni, totalnie zniszczony Depardieu dotyka się siusiakami ze swoim 60 letnim kuzynem. Ten koleś nie ma już żadnych zahamowań aktorskich i jest większy niż wieża Eiffla
Red State – za to, że jest to najlepszy film Smitha od czasów Dogmy oraz nagroda dodatkowa za najpiękniejszy Jay & Silent Bob Moment w całej jego filmografii
Attack the Block – za to, że brak budżetu im nie przeszkodził w zrobieniu zajebistego filmu o inwazji obcych
Hanna – za właściwie nie wiem, ale mi się podobał.
Mr. Nice – za genialną rolę Rhysa Ifansa
Super – za wyprucie flaków kinu superbohaterskiemu.

I jeszcze na deser trzy filmy AD 2011, w których zdaniem pana Marcelego kino sięgnęło absolutnego dna:

Midnight in Paris
Another Earth
La piel que habito

W następnym odcinku: cokolwiek bym dzisiaj nie zapowiedział, to tego właśnie nie będzie.